Μια αναπνοή γεμάτη άνοιξη

Ήθελα να πιάσω τον Μάη. Δεν ήξερα όμως πού τον βρω. Ενώ όλα στη φύση έλεγαν πως είχε φτάσει. Δεν τον έβλεπα. Ίσως κρυβόταν μέσα στα λουλούδια ή κάτω από τις πρασινάδες. Ή μπορεί να είχε ριζώσει βαθιά στο χώμα.

Άρχισα να τρέχω. Κάπου θα τον εντόπιζα. Πήγα προς τα βόρεια. Κανένα σημάδι. Στράφηκα προς τα νότια. Ούτε ένα ίχνος.

Σταμάτησα για μια στιγμή. Αν συνέχιζα έτσι, θα πλησίαζε ο Ιούνιος. Και θα έμενα με τα χέρια άδεια.

Ένιωσα τα πέλματά μου στη γη. Άκουσα την καρδιά μου να χτυπά. Πήρα μια βαθιά ανάσα. Ξαφνικά ο Μάης εισχώρησε μέσα μου. Στην εκπνοή γλίστρησε πάλι και ταξίδεψε στον ουρανό. 

Με τα χέρια ανοιχτά, σηκωμένα ψηλά είχα μόλις πιάσει τον Μάη. Εκείνος ο Μάης δεν ήταν μια αγκαλιά λουλούδια. Ήταν καθετί που δίνει ανοιξιάτικο ρυθμό στην ανάσα μας.

Συνέχισα να τρέχω με άδεια χέρια και γεμάτη από άνοιξη αναπνοή.