Συστάσεις

“Πώς πέρασες τη μέρα σου;” με ρώτησε τόσο απλά.

Είχα κληθεί να αφηγηθώ τις ώρες από τη στιγμή που ξύπνησα μέχρι την ώρα της ερώτησης. Στις 18.30 για την ακρίβεια. 

Κόμπιασα για μια στιγμή. Ήξερα πολύ καλά πώς είχα περάσει τη μέρα μου. Ένιωσα όμως ένα δίλημμα: να έλεγα για το Σάββατο της μετά καραντίνας εποχής; Ή χρειαζόταν να δώσω και ένα σημείο αναφοράς για τα Σάββατα προ κορονοϊού; Η αλήθεια είναι ότι το πρόγραμμα του Σαββάτου (και όχι μόνο) είχε διαφοροποιηθεί.

Εκεί που θα με έβρισκες κρεμασμένη από πανιά να κάνω aerial yoga, τώρα γυμναζόμουν στο σπίτι. Τότε που θα πήγαινα για brunch το μεσημέρι, τώρα θα την έβγαζα με δυο σφιχτά αυγά. Τα οποία στην πορεία μπορεί να γίνονταν μελάτα. 

Δεν μου άρεσε όμως να λιμνάζω σε μελάτες διηγήσεις. Επειδή μαζί με τον κρόκο χύνεται και μια δόση γκρίνιας. Για το πριν και το μετά. Για το τότε και το τώρα.

Δεν κατάφερα να μείνω μόνο στην απάντηση του τώρα. Είχα κάνει ένα μικρό ταξιδάκι στο τότε. Πέφτοντας για λίγο στην παγιδούλα της σύγκρισης. Νομίζω ότι συνήλθα γρήγορα βουτώντας στη νέα εκδοχή του αυγού στο πιάτο μου.

Και έτσι αφήνοντας πίσω τις ομελέτες και τα ποσέ αυγά ήμουν πρόθυμη να φτιάξω το brunch του τώρα. Επειδή θέλω να αφηγούμαι νόστιμες στιγμές. Κυρίως όμως επιθυμώ να γεύομαι λαχταριστές βιωματικές εμπειρίες, όπως μου σερβίρονται στο παρόν. 

Και έτσι μαζί με το σερβίρισμα και την αφήγηση θα έρχεται η ώρα για τις συστάσεις. Μαζί με την απάντηση για το πώς πέρασα τη μέρα μου βρήκα μια ευκαιρία να συστηθώ εκ νέου σε εκείνον και στον εαυτό μου. 

Ήπια λίγο νερό περιμένοντας να δω το επόμενο πιάτο που θα σερβιριζόταν μετά από τις αρχικές ζουμερές συστάσεις.