Εκείνος ο σκύλος είχε αρχίσει να γαβγίζει* διαφορετικά. Πρεσβευτής πια της ελεύθερης βούλησης θα σταματούσε να είναι πιστός στα αφεντικά του. Θα τα άφηνε να σπάνε καρύδια υποτασσόμενοι οι ίδιοι στις ορέξεις άλλων αφεντικών.
Ο σκύλος δεν θα θυσιαζόταν πια σε κανέναν πεινασμένο. Θα ήθελε να βρει τους δικούς του πιστούς. Εκείνους που θα τον αποδέχονταν για αυτό που πραγματικά ήταν. Εκείνους που θα του έδιναν ένα τρυφερό χάδι, χωρίς να του γαβγίζουν σαν λυσσασμένοι.
Ο σκύλος θα έκανε νέους φίλους. Να, όπως απόψε, για παράδειγμα. Συνάντησε μια λευκή μαϊμού και τα είπ(ι)αν ωραία. Για λίγες ώρες βρήκαν έναν κοινό ήχο. Και ήξεραν πως την επόμενη μέρα αυτός θα ξεθώριαζε.
Ο σκύλος θα αποχαιρετούσε τη μαϊμού. Ίσως με μια ελαφριά δόση στενοχώριας. Όσο όμως θα συνέχιζε να γαβγίζει στο δικό του ρυθμό είχε πίστη για τους επόμενους συνοδοιπόρους του. Και αυτοί θα ήταν κάμποσοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου