Δεν τον έλεγαν Γιάννη ούτε Χουάν. Το όνομά του δεν είχε καμία σχέση με αυτά. Η προσωπικότητά του όμως θα σου θύμιζε τον Δον Ζουάν. Επειδή είχε να αφηγηθεί μπόλικες περιπέτειες. Είχε φάει διάφορες κατάρες. Είχε γευτεί ηδονικές στιγμές. Όλα βέβαια με το τίμημά τους. Όλα με τις συνέπειές τους.
"Έτσι είναι η ζωή, mon cheri" ίσως του έλεγες με ύφος παρηγορητικό α λα Γαλλικά, αν τον συναντούσες. Εκείνος όμως δεν χρειαζόταν να τον παρηγορήσει κανείς. Είχε μπόλικη συμπόνια για τον εαυτό του. Σε τόσο βαθμό μάλιστα που του περίσσευε και για άλλους. Με μεγάλες δόσεις συμπόνιας και ενσυναίσθησης πορευόταν σε αυτή τη ζωή.
Κάποιες φορές αυτό του έδινε σιγουριά. Μιλούσε με σταθερό ύφος. Έκανε κοφτές δηλώσεις. Κάποιες φορές όμως τα έχανε. Και αυτό προδιδόταν στις φωτογραφίες που τραβούσε.
Ίσως εκείνες τις στιγμές που έτρεμαν τα χέρια του μπορεί να χρειαζόταν λίγη ενσυναίσθηση από κάποιον. Για να ισορροπήσει για λίγο. Για να ξεφύγει από τη θολούρα. Γιατί όσο κι αν διατυμπάνιζε ότι ήταν απόλυτα συνειδητοποιημένος και αυτάρκης, μπορεί να ήθελε ένα χεράκι συμπαράστασης.
Γι'αυτό, αν τον δεις κάπου εκεί έξω, μην του θυμώσεις. Έχει μάθει να δηλώνει ανεξάρτητος. Μην πέσεις στην παγίδα να τον μεταπείσεις. Χάρισέ του μόνο ένα χαμόγελο. Ίσως αυτό κάνει τα χέρια του να σταματήσουν να τρέμουν για λίγο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου