Σε κάθε βήμα ένιωθα το τρίξιμό της στο πέλμα μου.
Στην ανηφορική μου πορεία χάιδευα με την παλάμη την κουπαστή της.
Η ελαφριά αιώρηση ανακατεμένη με τη σταθερότητα.
Ετοιμόρροπη και ανθεκτική.
Βγαλμένη από άλλη εποχή. Μα πάντα επίκαιρη.
Κρυφά γοητευτική.
Καθόλου μεσοαστική.
Καρφωμένη στο ίδιο σημείο. Καμωμένη από το ίδιο υλικό.
Σ' εκείνη τη σκάλα μπορούσα να βασιστώ.
Ακόμα κι όταν φυσούσε και ένιωθα ότι θα γκρεμοτσακιστώ.
Επειδή κατέληγε σε μια ταράτσα κοντά στον ουρανό.
Επειδή εκείνη η σκάλα ήμουν εγώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου