Ξάπλωσα στην ταράτσα.
Καθόλου δεν με ένοιαζε αν θα λερωθώ. Άλλωστε η φούστα μου είχε ήδη μια ροζ κηλίδα. Ένδειξη ότι είχα να φάω τυλιχτό σουβλάκι στο χέρι πολλά χρόνια. Όπως έτρεχε το ζουμί από τη ζουληγμένη ντομάτα στο ύφασμα, έτσι ήθελα να με λεκιάσει το φεγγάρι. Έμοιαζε σπασμένος κρόκος ψηλά στον ουρανό. Αν έσταζε λίγο από το κίτρινό του στο ροζ μου, η φούστα μου θα μεταμορφωνόταν σε έργο τέχνης.
Ανακατεμένα χρώματα και γεύσεις.
Θα διείσδυαν όλα εκεί επάνω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου