Όταν σου χαμογελάω, μουδιάζεις πατώντας φρένο.
Με προσπερνάς στο φανάρι.
Όταν σου ζητάω μια χάρη, γίνεσαι άφαντος.
Αλλάζεις λωρίδα και βρίσκεσαι μπροστά μου.
Όταν σε θέλω δίπλα μου, είσαι χιλιόμετρα μακριά.
Ανοίγεις την παλάμη σου προς το πρόσωπό μου.
Όταν σου ζητώ να βάλεις ένα χεράκι, τα άκρα σου είναι άκαμπτα.
Ανυπομονείς να φτάσεις.
Όταν σου ζητώ να τρέξουμε, καθυστερείς.
Οδηγείς σαν παλαβός.
Όταν σου προτείνω να κάνουμε τρέλες, γίνεσαι συντηρητικός.
Γίνεσαι δημόσιος κίνδυνος.
Κι όμως μαζί μου είσαι αδιάφορος ακίνδυνος.
Σφίγγεις το τιμόνι.
Όταν σου λέω σφίξε με, τα μπράτσα σου μαραίνονται.
Το σανιδώνεις σε κάθε ευκαιρία.
Όταν βρίσκεσαι μπροστά σε μια ευθύνη, κοκαλώνεις με μαεστρία.
Σπινιάρεις στην εθνική οδό.
Μπλοκάρεις σε αποφάσεις.
Οδηγός στην τσίτα εκεί έξω.
Ριζωμένος στον καναπέ εδώ μέσα.
Βιάζεσαι.
Κι όμως είσαι τόσο αργός.
Και όμως συνεχίζω τις κόντρες μαζί σου.
Σου χτυπάω το τζάμι.
"Κατέβα κάτω" σου λέω.
Ας περπατήσουμε λίγο.
Μήπως έτσι βρούμε την πραγματική μας ταχύτητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου