Η φάτνη μου

Δεν στόλισα χριστουγεννιάτικο δέντρο. Αρκεί που έφτιαξα τη φάτνη. Τη γέμισα με υλικά που μου προσφέρθηκαν. Τίποτα από το γέμισμα της φάτνης δεν πληρώθηκε από την τσέπη μου. Όλα είναι δώρα από φίλους και συγγενείς. Και γι'αυτό αξίζει να λάβουν θέση ιερή. Επειδή δωρίστηκαν με απλοχεριά. Θα φιλοξενηθούν εκεί, για να μου θυμίζουν την αξία της προσφοράς. 

Κάθε φορά που περνάω από τη φάτνη, νιώθω ένα γαργάλημα στα ρουθούνια. Από εκεί αναδύεται το τριαντάφυλλο από το σαπούνι Μασσαλίας. Οι Γαλλικές σοκολάτες αν και σφραγισμένες προσθέτουν μια γλυκιά νότα. Το χειροποίητο στολίδι με τη Φρίντα Κάλο συμπληρώνει τη γλυκύτητα της καλλιτεχνίας. Ο Άγιος που σερφάρει σε ένα κουτί μπισκότα μοιάζει τόσο λαχταριστός. Το χρυσό γούρι θυμίζει καραμέλα βουτύρου. 

Μια λίμνη από σάλιο στη γλώσσα μου. Ενυδατώνει την πίστη μου. Μεταμορφώνει την παράδοση. Δίνει ροή στη δική μου τελετουργία. Και από εκεί θα ξεχυθεί με ένα φιλί στα πρόσωπα. Αυτά που κάνουν μια βόλτα στη φάτνη μου, για να φάνε και να πιουν. Αυτά που μαζί τους γιορτάζω την αμοιβαιότητα. 

Έχοντας παρκάρει τα θαύματα σε ένα μακρινό στάβλο ανοίγω τη φάτνη μου για εκλεκτούς επισκέπτες. Με προθυμία να αφεθώ στις εκπλήξεις της αλληλεπίδρασης. Με περιέργεια να δω το πλάσμα της γέννησης.