Ένα αυγουστιάτικο πρωί με πέλματα χρυσά πέρασε από μπροστά μου και χάθηκε στο δάσος.
Έμεινα να κοιτάζω τις πατημασιές του. Φωτοστέφανα στη γη που με καλούσαν στο δρόμο του.
Πώς θα τον ακολουθούσα; Με γόνατα τσακισμένα δεν είχα πολλές ελπίδες.
Οι αντοχές μου νωχελικά γουρούνια. Ζέχνουν αδράνεια. Τις σφράγισα πρόσφατα σε μια αποθήκη. Εκεί μέσα περιφέρονται κάθε λογής αλλοπρόσαλλων υλικών.
*Αφιερώνω την αρχή αυτής της ιστορίας στους συμμαθητές μου στο σεμινάριο δημιουργικής γραφής, στον δάσκαλο και σε όλους όσοι με εμπνέουν γενικότερα - ξέρουν αυτοί ποιοι είναι :)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου