Θα μπορούσε να φύγει πάλι σε έξι μήνες. Τόσο θα διαρκούσε το ταξίδι. Με το που θα έπιαναν στεριά, εκείνος θα έτρεχε και πάλι. Μακριά από στόματα. Μακριά από βλέμματα.
Δεν πρόλαβε να ισορροπήσει το πέλμα του στη γη και ξεκίνησε να τρέχει.
“Πού πας ρε σκράπα έτσι βιαστικός;” τα σχόλια σαν γλάροι φτερούγιζαν πάνω από το κεφάλι του. Δεν είπε αντίο σε κανέναν.
Ώσπου σκόνταψε σε ένα ποδήλατο.
"Μα τι σκράπας που είμαι!” φώναξε μόνος του, όπως σωριάστηκε στο έδαφος. Ευτυχώς με λίγες μόνο γρατσουνιές.
“Σκράπας; Μα τι λέξη είναι αυτή;” ακούστηκε μια φωνή. Μπροστά του ήταν το ποδήλατο που είχε ρίξει στο έδαφος με το τρεχαλητό του. Δεν έβλεπε κανέναν άλλο εκεί. Ποιος είχε μιλήσει; Στην προσπάθεια του να σηκωθεί ένιωσε ένα χέρι στο ώμο του.
“Θέλεις να σε βοηθήσω;”. Δίπλα του στεκόταν ένα αγόρι.
“Εγώ σου χάλασα το ποδήλατο και εσύ θα με βοηθήσεις;” έδωσε εκείνος τη σκραπική του απάντηση.
“Αύριο μπαρκάρω για πρώτη φορά. Ονειρευόμουν αυτή τη μέρα εδώ και χρόνια. Δεν θα χρειάζομαι πια το ποδήλατο” απάντησε το αγόρι, καθώς τον βοηθούσε να σηκωθεί.
Βημάτισε προς το ποδήλατο και με μια κίνηση μερακλίδικη έπιασε το τιμόνι και το στερέωσε.
Επέστρεψε και πάλι δίπλα σε εκείνον. “Με αυτό δεν θα χρειάζεται να τρέχεις και να σκοντάφτεις. Σου το χαρίζω” μίλησε με μια πεταλιά.
“Μα δεν με ξέρεις καν. Πώς μπορείς να μου κάνεις ένα τέτοιο δώρο;” έφυγε το ερώτημα σαν αλυσίδα που γλιστρά από τη θέση της.
“Βρέθηκες δίπλα μου και αυτό έχει σημασία” έπεσε η φράση σαν άγκυρα στο διάλογο.
“Το δίπλα έχει γεύση εμπιστοσύνης και απόλαυσης. Το απέναντι μυρίζει φόβο. Και τα ρουθούνια μου κουράστηκαν από αυτή τη μυρωδιά.”
Στάθηκαν ο ένας δίπλα στον άλλο με βλέμμα διάφανο και ρουθούνια να αναπνέουν προσμονή.
Στο δίπλα δεν ηχούσε πια καμιά παράξενη λέξη.
*Στέλνω ένα παιχνιδιάρικο "δίπλα" στον Δ.Δ. για την έμπνευση :)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου