Μια φορά και έναν καιρό προς το τέλος της μαυρίλας του πολέμου γεννήθηκε ένα αγόρι. Ήταν σίγουρα Αύγουστος του 1944. Η ακριβής μέρα δεν γράφτηκε. Δεν υπήρχε χρόνος για shower party και μωρουδιακά γεννητούρια. Οι γονείς του αγοριού έδιναν μάχη για επιβίωση. Έτσι λοιπόν και το αγόρι βαφτίστηκε από μικρός "μαχητής". Βγήκε από νωρίς στο πεδίο της μάχης.
Με εφόδια την πίστη στον αγώνα, τη συνέπεια, το κοινό καλό, την αλληλεγγύη, την προσφορά, την ηθική, την υπευθυνότητα. Και το αγόρι μεγάλωνε. Και οι αγώνες του έδιναν λάμψη. Και αυτή τη λάμψη άρχισε να διαχέεται γύρω του. Όσοι τον γνώριζαν γίνονταν λίγο πιο φωτεινοί. Και με τη σειρά τους έστελναν το φως και σε άλλους. Σαν μικρές φλόγες γίνονταν οι άνθρωποι.
Ώσπου ήρθε η μέρα που το αγόρι σταμάτησε λάμπει. Το 2021 η φλόγα του έσβησε. Το φως όσων τον γνώρισαν παραμένει ολόγυρα. Συνεχίζοντας να απλώνει διαύγεια και ζεστασιά.
Κρατάω το φωτεινό παράδειγμα από αυτό το αγόρι. Που έζησε με συνέπεια, τόλμη και άφησε μια υστεροφημία ανθρωπιάς. Αφήνω την καρδιά μου να συνδεθεί με την καλοσύνη που σκόρπισε τριγύρω.
Το αγόρι είναι ο πατέρας μου. Και είμαι περήφανη για τις αξίες που με δίδαξε. Και αγκαλιάζω τα χαρακτηριστικά μου που είναι όμοια μαζί του. Κάπως έτσι είναι σαν να δίνω μια αγκαλιά σε εκείνον.
Σ' αγαπώ μπαμπά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου