Ήθελα αυτόν τον Αύγουστο να πάρω το ρόλο "τουρίστρια στην πόλη". Να επισκεφθώ μουσεία, να εξερευνήσω τις κρυμμένες ομορφιές στην Πλάκα, να αράξω στον Εθνικό κήπο με ένα βιβλίο στο χέρι, να δω τους φοίνικες στην παραλιακή. Καθόλου δεν με πείραζε που δεν θα είχα άμμο στα πέλματά μου.
Η Αθήνα θα ήταν ο προορισμός μου. Σαν μια Θεά υψωμένη περήφανα, όπως στέκει στο τώρα το αιώνιο "nunc stans". Και εγώ ως τουρίστρια με όχημα το χρόνο να αφιερώνω τις μέρες για περιπλάνηση.
Μέσα σε μια εβδομάδα έχασα τον προσανατολισμό μου. Έγινα ένα ποντίκι κλεισμένο σε τέσσερις τοίχους. Δεν με στενοχωρεί που ξεθώριασε η καλή μου διάθεση. Με πικραίνει που ίσως ξεθωριάσει περισσότερο η σύνδεση με τον προσανατολισμό μου. Και έτσι ίσως ο ρόλος του ποντικιού θα πάρει διαστάσεις αιωνιότητας. Φοβάμαι μη συνηθίσω κλεισμένη στην τρύπα μου. Φοβάμαι μην θεοποιηθεί η απομόνωση. Φοβάμαι μήπως χαθεί το οξυγόνο από τις αξίες μας.
Βλέπω τον πίνακα του Dubuffet μπροστά μου και αναλογίζομαι τι ζούσε εκείνος, για να βάζει το "nunc stans" στο έργο του. Και έτσι αυτή η μικρή σύνδεση με μεταμόρφωσε μόλις σε άνθρωπο. Ούτε τουρίστρια ούτε ποντίκι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου