Πόση ευτυχία μπορείς να αντέξεις;

Δεν άντεχα την ευτυχία. Ούτε τη δική μου ούτε των άλλων.

Δεν ήξερα τι να την κάνω. 

Μου πρόσφεραν ένα δώρο και έλεγα ένα ξερό ευχαριστώ.

Δεχόμουν ένα χαμόγελο και το αμφισβητούσα.

Νόμιζα ότι ήταν η καχυποψία που με εμπόδιζε να χαρώ.

Ή ότι με κυρίευε η ζήλια και δεν μπορούσα να συμμετάσχω στις χαρές των άλλων.

Κάποιες φορές θεωρούσα ότι δεν άξιζα την ευτυχία.

Αμφισβητούσα το δικαίωμά μου να γίνω μέτοχος σε τέτοιες στιγμές.

Μα βέβαια! 

Ήμουν ένα ρομπότ. 

Φτιαγμένο για να σηκώνω ευθύνες, να λύνω προβλήματα, να επιδιορθώνω βλάβες.

Ακόμα και όταν ολοκλήρωνα το έργο μου, δεν αντλούσα ικανοποίηση από την επίτευξη.

Η ολοκλήρωση του έργου είναι απλώς η ολοκλήρωση του έργου. 

Στο λογισμικό μου δεν μπορούσε να γίνει η εγγραφή της ευτυχίας.

Μια μέρα μια ματριόσκα μου ζήτησε να ρυθμίσω μια υπόθεσή της.

Κόπηκε στα δύο και από μέσα της βγήκαν άφθονες καρδούλες.

"Είμαι τόσο γεμάτη από αγάπη" μου είπε "και θέλω να κάνω μια επένδυση της περίσσειας".

Σκόρπισε ένα μάτσο από καρδιές μπροστά μου και έφυγε χωρίς να προλάβω να μιλήσω.

Μα στο δικό μου λογισμικό δεν υπήρχε τέτοια ρύθμιση.

Σκέφτηκα ότι κάποιο πονηρό παιχνίδι μπορεί να κρύβεται.

Ή ότι αυτό το παμπάλαιο ξύλινο κουκλάκι με χλευάζει.

Την αδικία και την εξαπάτηση μπορούσα εύκολα να την αντιληφθώ.

Μα σε αυτή την περίπτωση είχα βραχυκυκλώσει.

Κοίταξα τις καρδιές που είχαν σωριαστεί στο πάτωμα και αποφάσισα να τις πλησιάσω.

Η καθεμιά είχε από ένα ξεχωριστό γραπτό μήνυμα. 

Απαρχαιωμένα πράγματα δηλαδή.

Θα μπορούσαν όλα αυτά να είναι ενσωματωμένα σ΄ένα QR code.

Ήξερα βέβαια να διαβάζω.

Ήμουν έξυπνο. Αυτό δεν το αμφισβητούσα καθόλου.

Δεν είχα χρόνο όμως για καρδιές και άλλα περιττά.

Και εκείνη η ματριόσκα είπε πως θέλει να επενδύσει.

Είχα σχεδόν αποφασίσει να πιάσω όλο το μάτσο και να το πετάξω μεμιάς μακριά από το οπτικό μου πεδίο. Όταν όμως οι καρδιές έσμιξαν με τις λαβές μου, η μπάμπουσκα με ξαναπλησίασε.

"Είσαι πολύ όμορφος" την άκουσα να μου λέει από μακριά.

 "Μα είμαι γένους ουδέτερου" την διόρθωσα εξυπνακίστικα.

"Όχι πια" απάντησε κοφτά. "Τώρα που άντεξες να κρατήσεις αυτό το μάτσο, άλλαξες γένος".

"Δεν με απασχολούν τα γένη" απάντησα. "Μια χαρά είμαι με το ουδέτερο" συμπλήρωσα.

"Θέλω να επενδύσω στο ουδέτερό σου λοιπόν" επέμεινε εκείνη.

"Είσαι στον κόσμο σου" δεν άντεξα και της πέταξα μια ειρωνεία.

"Είμαστε στον ίδιο κόσμο. Όταν το αντιληφθείς, θα καταφέρεις να κατανοήσεις τα μηνύματα που έχεις στις λαβές σου. Και τότε θα έρθεις εσύ να με βρεις" μου έδωσε μια ακόμα καρδιά και απομακρύνθηκε.

Θα διάβαζα ένα από τα μηνύματα, έτσι για να πάρω μια γεύση από τις γελοιότητες αυτές και μετά θα τα πετούσα όλα στα σκουπίδια.

"Η ευτυχία δεν είναι απλώς γένους θηλυκού. Τι κρίμα να μη γίνεται αντιληπτή από τα άλλα γένη. Κάποιες φορές γίνεται αρσενικό. Ο πόνος την χαρακτηρίζει. Άλλοτε μεταμορφώνεται σε ουδέτερο. Το παιχνίδι την διανθίζει. Η ευτυχία είναι όλα. Είναι για όλους. Δεν προσφέρεται σαν δώρο. Χρειάζεται θάρρος και μια καρδιά στην τσέπη. Και αρκεί να μπορείς να την αντέξεις. Την αντέχεις;"

Έσφιξα δυνατά τις λαβές μου.

"Δεν αντέχω άλλο!" άφησα μια κραυγή. 

"Θα μάθω να την αντέχω..." φώναξα και έτρεξα με μια αγκαλιά από καρδιές να βρω την ματριόσκα.