Η ποίηση μας βρήκε εχθές σε μια αίθουσα του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών. 13 ποιητές διάβασαν καθένας στη γλώσσα του ένα ποίημά τους. Η αίθουσα γέμισε με μελωδικά νοήματα, ρυθμικούς συμβολισμούς και νότες λυρικότητας. Σήμερα χρησιμοποιώντας τις λέξεις των ποιητών τόλμησα να συνθέσω ένα κείμενο. Για να συνδεθώ μέσα από αυτό το γραπτό με τη χθεσινή ποιητική ροή. Για να προσκαλέσω όσους διαβάζουν αυτό το κείμενο να συνδεθούν με τη δική τους ροή. Και ίσως έτσι από το ατομικό στο συλλογικό γραπτό να συν-ηχήσει μια μοναδική μελωδία στην καρδιά μας.
Ακολουθεί το κείμενο που έγραψα. Μέσα σε αυτό ηχούν οι στίχοι των 13 ποιητών. Μέσα σε αυτό ηχεί η πρόθεσή μου για ποίηση κάθε μέρα.
Εκείνος ο ιερέας δεν ήξερε από κηρύγματα. ΄Ήξερε να παρατηρεί τους έρωτες, τις χαρές και τις απώλειες των ανθρώπων. Έμπαινε στα σπίτια τους. Ήξερε να επισκευάζει τις ηλεκτρολογικές τους βλάβες.
Καλούσε τους ενορίτες σε βόλτες στο δάσος. Εκεί έστελνε μια ανοιχτή πρόσκληση. Να αφουγκραστούν την Αλήθεια που κρύφτηκε στο χώμα των μυστικών. Η μόνη του φράση ήταν “Θα έρθει η ώρα που θα φυτρώσει”. Χωρίς βιασύνη, χωρίς άγαρμπες κινήσεις, επέστρεφαν στην πόλη. Καρτερούσαν το μεγάλωμά της. Καθόλου δεν ήθελαν να ξεφυτρώσει άγαρμπα σαν από το κουτί της Πανδώρας. Από το δάσος θα ταξίδευε στην ώρα της σε πόλεις. Σε χωριά. Από το Κίεβο έως την Αράχωβα. Και από τη Γάζα ως τα χωριουδάκια της Ινδίας. Η αλήθεια θα έφτανε ως τα άστρα. Θα μπορούσε να στολίσει τα φτερά του Άγγελου και του Ίκαρου. Μπορεί να μην έχεις δει ποτέ αυτά τα πλάσματα. Δεν είναι όμως ψέματα ότι δεν έχουν φτερά.
Τα φτερά υπάρχουν ακόμα και στα δικά σου χέρια. Αλήθεια. Αρκεί να τα δεις στο φως. Κι αν έχει χαλάσει ο διακόπτης ή έχει καεί η λάμπα, να πετάξεις σε εκείνον τον ιερέα. Θα χαρεί να φωτίσει και το δικό σου σπίτι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου