Κάθε φορά που έμπαινε στην κουζίνα ήταν πρόθυμη για εξερεύνηση. Δεν είχε τη σιγουριά ούτε την αυτοπεποίθηση, αλλά καθόλου δεν την απασχολούσε η απειρία. Ήταν σε ετοιμότητα να δοκιμαστεί σε συνταγές και να αφεθεί στη διαδικασία της μαγειρικής. Θα ανακάτευε με το δικό της τρόπο, θα ακολουθούσε τα βήματα με ευλάβεια, όπου ήταν απαραίτητο, και θα επέτρεπε να προσθέσει μια έξτρα προσωπική πινελιά.
Όταν έβαζε το σκεύος στη φωτιά φούσκωνε προκαταβολικά η προσμονή της. Δεν εστίαζε όμως στο αποτέλεσμα. Λαχταρούσε να γιορτάσει την ολοκλήρωση της προσπάθειας. Είχε ακούσει ότι η προσπάθεια δεν είχε απαραίτητα θετικά πρόσημο. Ήταν μια πορεία προς το πάθος. Με αυτή την ερμηνεία το πάθος ήταν συνδεδεμένο με την έννοια του υποφέρειν. Ακόμα κι έτσι εκείνη θα έβρισκε τον τρόπο να ανακαλύψει μέσα στην οδύνη και τον ενθουσιασμό.
Χθες μπήκε στην κουζίνα με αποφασιστικότητα. Θα διατηρούσε την αφοσίωσή της για λίγα λεπτά, μέχρι να αφήσει το ταψί να διεισδύσει στην αγκαλιά του φούρνου. Όσο ψηνόταν το εγχείρημά της, σκεφτόταν ποια στόματα θα ταΐσει. Ποιοι θα εκτιμούσαν τα muffin της ακόμα και αν ήταν "οδυνηρά" στη γεύση. Σίγουρα θα τα πρόσφερε με ζεστασιά και νοιάξιμο. Αυτό την γλύκανε.
Εκείνα τα muffin είχαν γεύση από τα χεράκια της. Το βράδυ τα σέρβιρε με δεξιοτεχνία και περηφάνεια.
Εκείνο το βράδυ κοιμήθηκε ήσυχη.
Όχι επειδή ήταν τα πιο νόστιμα muffin του κόσμου. Αλλά επειδή εκείνα τα muffin της θύμισαν πόσο σημαντικός είναι ο δικός της κόσμος. Ακόμα κι αν ενέχει το πάθος, τόσο με τη μορφή παθήματος όσο και με τη μορφή του ισχυρού συναισθήματος. Κι αν στο δικό της κόσμο μπορούσε να αφεθεί σε διαφορετικές συνταγές, θα πίστευε περισσότερο στα χεράκια της. Και με τέτοια χεράκια θα αφηνόταν να συμπράξει και σε συνταγές σε άλλους κόσμους.
Ευχαριστώ την Κ.Λ. για την έμπνευση 🥮
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου