"Φαντάσου ότι βρίσκεσαι σε ένα χωράφι, με δεμένα τα μάτια κουβαλώντας μια τσάντα με εργαλεία. Εκεί η δουλειά σου είναι να περπατάς χωρίς σταματημό. Δεν ξέρεις όμως ότι σε αυτό το χωράφι υπάρχουν βαθιές λακκούβες. Και έρχεται η μέρα που πέφτεις μέσα. Δεν μπορείς να σκαρφαλώσεις. Δεν υπάρχει έξοδος διαφυγής. Το μόνο που υπάρχει είναι η τσάντα με τα εργαλεία. Την ανοίγεις για να δεις τι έχει μέσα. Ίσως έχει κάτι χρήσιμο που θα σε βγάλει έξω. Η τσάντα έχει μόνο ένα φτυάρι. Αρχίζεις λοιπόν να σκάβεις, αλλά σύντομα συνειδητοποιείς ότι είσαι ακόμα μέσα στο λάκκο. Συνεχίζεις το σκάψιμο. Ανεβάζεις ρυθμό. Γρήγορα, γρηγορότερα. Ακόμα όμως είσαι μέσα. Μετά από τόσο κόπο δεν έχεις καταφέρει τίποτα. Το μόνο που κατορθώνεις είναι να τρυπώνεις ακόμα πιο βαθιά. Το σκάψιμο δε θα σε οδηγήσει στην επιφάνεια."
Διάβασα αυτή τη μεταφορά στο βιβλίο "Acceptance and Commitment Therapy". Συχνά οι προσπάθειές μας για να βελτιώσουμε μια κατάσταση είναι αναποτελεσματικές. Τις περισσότερες φορές η λύση είναι απλή και ορατή. Αρκεί να έχουμε τα μάτια ανοιχτά για να την εντοπίσουμε.
2 σχόλια:
Συχνά είναι το βλέμμα είναι που πρέπει να αλλάξει όχι τα εργαλεία. Εκεί στη λακκούβα μπορεί να κρύβονται πολύ ωραία πλάσματα και να γίνουν συναρπαστικές συναντήσεις. Κι όταν αρχίζεις να βλέπεις τις προοπτικές, χωρίς να το καταλάβεις βγαίνεις σιγά σιγά. Μια ωραία μέρα είσαι πάλι στο χωράφι και περπατάς. Και δε φοβάσαι πια τις λακκούβες.
Τζιτζικο-Περικλής
Αλλαγή στην οπτική ή, με άλλα λόγια, αν δεν μπορείς να βγεις από τη φυλακή σου, ομόρφυνέ την!
Δημοσίευση σχολίου