Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2011

Η κλωστή της ζωής

Από τη στιγμή της γέννησής μας (ή της σύλληψής μας) ξεκινά η πορεία της ζωής μας. Αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας, γνωρίζουμε τους άλλους, κάνουμε σχέσεις, γνωρίζουμε τον κόσμο γύρω μας, ονειρευόμαστε... Τα βιώματα διαδέχονται το ένα το άλλο καθώς συμμετέχουμε σε καταστάσεις. Η διαδοχή μοιάζει με μια κλωστή που ξετυλίγεται σιγά-σιγά από το μασούρι της ζωής μας. Κάθε φορά που συμβαίνει κάτι δυσάρεστο έχουμε την αίσθηση ότι αυτή η κλωστή σπάει μέσα μας. Δυσκολευόμαστε να την επανασυνδέσουμε και μικρές κλωστές απλώνονται γύρω μας θυμίζοντάς μας απώλειες ή τραύματα. Πώς δίνεται όμως η συνέχεια όταν οι κλωστές αιωρούνται καταμαδημένες γύρω μας;
Στην ιστορία της ζωής μας εμπεριέχονται όλα τα βιώματα, όλες οι καταστάσεις στην ίδια κλωστή. Με αυτόν τον τρόπο συνεχίζει να ξετυλίγεται αδιάλειπτα παραμένοντας ακέραια.
Η κλωστή θέλει φροντίδα και προσοχή. Είναι εύκολο να κοπεί. Το σπάσιμό της ωστόσο μπλοκάρει την ατομική ακεραιότητα και παρεμποδίζει τη συνέχεια με το μέλλον.
Αξίζει τον κόπο λοιπόν να την τραβάμε κάνοντάς την κομματάκια;

4 σχόλια:

iLiAs είπε...

...ισσοροπουμε σε μια κλωστη, δηλαδη??

ε,τοτε, δεν χρειαζεται να την τραβαμε πολυ!


καλο απογευμα :)

gnostosagnostos είπε...

μωρε αμα δεν την τραβας,δεν καταλαβαινεις την ζωη...

monahikoslikos είπε...

Ζήσε μονάχα την στιγμή και άσε το μετά.

Σταυρούλα Σανίδα είπε...

@iLiAs,
μάλλον η κλωστή είναι το μέσο για να υφάνουμε το κέντημα της ζωής μας. Αν σπάει συνέχεια, το υφαντό δεν θα ολοκληρωθεί.

@gnostosagnostos,
σίγουρα στην προσπάθεια να χειριστούμε αυτή την κλωστή, την σπάμε, την τραβάμε... Χρειάζεται να μάθουμε τι συνέβη και σπάει κάθε φορά, ώστε να διδαχθούμε κάτι από τις εμπειρίες μας. Διαφορετικά θα μένουμε ως μαθητές στην ίδια τάξη.

@monahikoslikos,
Χρειάζεται και αυτή η υπενθύμιση!

Καλή σας μέρα!