Παιδικά τραύματα

Πήγαινε πίσω στο χρόνο και φέρε στο μυαλό σου τον εαυτό σου στην ηλικία των 4 ετών. Είσαι στην παιδική χαρά και κάνεις τσουλήθρα. Καθώς ανεβαίνεις τα σκαλιά σκοντάφτεις και πέφτεις. Αρχίζεις να κλαις. Τι κάνει τότε η μητέρα σου; Τρέχει προς το μέρος σου και σε βοηθά να σηκωθείς. Σε ρωτά "Χτύπησες; Πού σε πονά;". Αφού η μητέρα σου σιγουρευτεί ότι η μόνη βλάβη ήταν μερικές γρατσουνιές και ο φόβος σου από την πτώση, σου λέει ενώ σε αγκαλιάζει: "Ξέρω ότι είναι τρομακτικό να πέφτεις με αυτόν τον τρόπο. Ξέρω ότι το γόνατό σου πονά, αλλά εγώ είμαι εδώ. Σε λίγες μέρες θα είναι εντάξει". Η μητέρα θα καθαρίσει το τραύμα με λίγο νερό και όταν εσύ ηρεμήσεις θα σε ρωτήσει "Θέλεις να ανέβεις στην τσουλήθρα πάλι;". Αν εσύ διστάζεις, εκείνη ίσως πει "Θες να σε βοηθήσω να ανέβεις;". Τότε στέκεται από πίσω σου, ώστε να νιώσεις ασφάλεια για να ανέβεις ξανά.

Η μητέρα σε αυτό το σενάριο αναγνωρίζει τα συναισθήματα του παιδιού της, τα αποδέχεται και στέκεται δίπλα του για να το φροντίσει. Δεν αγνοεί τον πόνο του παιδιού ούτε το λογοκρίνει. Δεν μένει μόνο στη συναισθηματική ανακούφιση. Στο τέλος το ενθαρρύνει να εμπλακεί ξανά στη δραστηριότητά του, δείχνοντάς του έτσι ότι ακόμα κι αν μας συμβαίνουν άτυχες στιγμές αξίζει να συνεχίζουμε και να προσπαθούμε. Λειτουργώντας ως πρότυπο για το παιδί της καταφέρνει να απαλύνει το "τραύμα" του. Το γδάρσιμο από μια πτώση επουλώνεται γρήγορα. Οι συναισθηματικές γρατσουνιές ωστόσο χρειάζονται χρόνο για να συναντήσουν την αποκατάσταση.