Ξύπνησε με τα συναισθήματα κουβάρι για την επόμενη πίστα που θα άλλαζε σήμερα. Θα έκανε είσοδο στη δεκαετία των 40. Θα έπρεπε να αποχαιρετήσει τις κούρμπες του 3. Στις 15 Φεβρουαρίου δεν θα ήταν πια 39. Ένα 4 με γωνίες την περίμενε. Ανησυχούσε λίγο μην την τσιμπήσει καμία και πονέσει. Πόσο κοφτερή θα ήταν; Πώς να χειριστεί ένα αριθμό που έμοιζε με μαχαίρι;
Εκείνη είχε μάθει να παίζει με πλαστελίνες. Να πλάθει στιγμές. Να ζυμώνει εμπειρίες. Να δημιουργεί τέχνη από την καθημερινότητα. Ευτυχώς το 0 δίπλα στο 4 της θύμιζε ότι υπάρχουν ακόμα καμπύλες. Για να κουρνιάσει εκεί μέσα το κορμάκι της, όποτε το χρειαστεί.
Ανοίγοντας τα παράθυρα μια λευκή πίστα απλώθηκε στα μάτια της. Τα χιονισμένα δέντρα, οι νιφάδες στον αέρα λικνίζονταν για εκείνη. Γιόρταζαν μαζί της.
Σήμερα δεν θα μπορούσε να φτιάξει μια πίστα για χορό στο σπίτι της ούτε σε κάποιο μπαρ. Δεν τα είχε φανταστεί έτσι τα γενέθλια των 40. Πανδημία και γλέντι είναι μια εξίσωση χωρίς λύση.
Σήμερα αφέθηκε στην πίστα της μαγείας. Επειδή είναι μαγική η όψη του χιονιού. Επειδή είναι μαγικό το άκουσμα των ευχών. Έκλεισε τα μάτια και με νιφάδες να τρέχουν από τα μάτια της ευχήθηκε εκείνη πρώτη στον εαυτό της.
Και συνεχίζω εγώ βλέποντας τη μαγεία έξω από το παράθυρό μου: "Ας είναι μαγική η νέα σου πίστα, αγαπημένη Ν.Μ.!" 💖
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου